Sensiz sabahlara uyanıyorum. Yüreğimi taşıyamacağımı zannediyorum. Çok yalnızım, kadınım.( Nesrin ) Sen giderken beni esir alan öfke de gitti yapayalnız kaldım. Kocaman bir suskunluk kaldı, geride. Sabahları hazırlanırken dinlediğim radyo bile suskun artık. Seni ve senli günleri hatırlatan hiçbir şeye tahammülüm yok.
Ofiste çalışırken, Çevremdeki tüm sesler susmuş, tüm renkler silinmişte hareket eden sadece bedenim-miş gibi geliyor. Bu sessizlik hapsetti beni. Bazı anlar birşey oluyor; birden seni iş yerinde çalışıyor sanıyorum, elim telefona gidiyor. Akşam mesai bitince eve dönecekmişim sanıyorum. Seni, bizi ne kadar çok ertelemişim , Nesrin. Aklıma düştüğün anlarda seni arayıp özlediğimi söyleseydim. Çiçekçinin önünden geçerken, trafiği boşverip kapsaydım bir demet çiçek. Rüzgar saçlarında dolanırken yüzümü sürüp, sarılsaydım doyasıya. Ertelemelerin böyle bir son hazırlayabileceğini bilemediğim, sahip olduğumuzun ne kadar özel olduğunu unuttuğum için affet beni.
Arkadaşlarım bıkıp usanmadan arıyorlar. Senin evde olduğunu, olacağını bildiğim akşamlar; ne kadar çekici gelirdi, bir kadeh atmalar, erkek erkeğe sohbetler. Sen benim ne kadar çok şeyim-mişsin. İçimde ne kadar çokmuşsun ki sen gittiğinden beri, anlamsız kaldı, herşey.
Nedensiz uyanıp, usul usul ağlıyorum, geceleri. Korkulu rüyalardan uyandığımda; masallar, ninnilerle annemin dizlerinde uykuya daldığım çocukluk gecelerimi özledim. Yitirilmemiş şansları, kirletilmemiş, nasır tutmamış duyguları, yürek titremelerini...Tekrar annemin dizlerinde yatan o çocuk kadar yolun başında olabilmeyi ne çok istiyorum bir bilsen.
Ben herşey yolunda zannederken daha doğrusu öyleymiş gibi yaparken; anlatmaya çalışmaktan vazgeçmedin. Ne zaman ''nefes alamıyorum'' dedin. İşte o an durdu herşey. O andan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Kim bilebilirdi ki; ikimiz içinde birer başlangıç cümlesi olacağını. Evet, başlangıç. Ne kadar sancılı olsa da...Cebimizde ağırlık yapan herşeyi boşaltıp, yanımıza yalnızca zaman içinde biriktirdiğimiz masallarımızı alarak yola çıkma vakti.
Şimdi nerede, ne yapıyorsun, acaba? Uzun zamandır ertelediğin yolculuktasın. Güneş senin için tekrar doğmaya başlamıştır, umarım. Her zaman dediğin gibi; zaman, zamanla geçecek. Zaman benide iyileştirecek. Seni hatırlatan herşeye, herkese tebessümle bakabileceğim, günü geldiğinde.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder