Tüm duygular gibi, iyilikte bulaşıcıdır. Hem de büyük bir hızla yayılıverir, etrafında ki insanların yüreklerine. İçini o kadar çok şeyle doldurabilirsiniz ki bu kavramın…Kimi zaman bir söz, bir bakış, bir dokunuşunuzla ferahlatıverirsiniz karşınızdakinin yüreğini, güvende hissettirirsiniz.
Kızım bebekti henüz, yan odada kan alıyorlardı. Bense kapının önünde kızımın ağlama sesleriyle bir başıma, gözlerim dolu kalakalmıştım. Hemşireler içeriye girmeme izin vermemişlerdi. Arkamdan bir el, usulca sıvazladı sırtımı; benimki gibi dolmuş gözleriyle baktı gözlerime ve ”geçecek” dedi, yalnızca. Tanımadığım, yabancı bir kadın; kapıdaki çaresiz bekleyişimi, bir tebessümü, tek bir kelimesiyle paylaşmıştı. O bir dokunuş bir bakışla yüreğinden yüreğime geçen iyilik, unutulmazdı.
Kısacık anlarda yaşananlar, evrende öyle bir dolaşır büyür ki; kelebek etkisi misali gider bambaşka bir yerde, hiç tanımadığımız birinin içine akar. Emin olun kelebekler kanat çırptıkları sürece, ihtiyacımız olduğu anlarda gelip bizi bulacaktır o bakış, o dokunuşlar.
Ve hiç birşey hissettiremez iyilik yapmış olmanın yürekte yarattığı, huzuru. Menfaat olmayan bir alışveriştir. Zorla olmaz, karşılık beklenilmez. Babam hep der ”İyilik yap, denize at” diye. Belki de denizlere atılan iyilikler yüzündendir, yaralarımıza merhemi hep deniz manzarasında arayışlarımız.
Bulaştırmak için çaba harcayalım; iyilik olsun diye. Sokakta yanımızdan geçenin gözlerinin içine bakmaktan korkmadan, ufacık bir selam yollayalım. Aracımız olsun, yanımızdan geçen yabancı. Belki, alıp götürür, ihtiyacı olan birine, selamımızı. Belki; zamanla yastığa kafasını koyduğunda yüzündeki tebessüm silinmeyen insan sayısı artar, çoğalırız. Denizler daha mavi, gökkuşağının renkleri daha parlak olur, kimbilir?
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder