Dün, milyonlarca öğrenciyle birlikte, uzun süre ara verdikten sonra kız kardeşim içinde okulun ilk günüydü. Sabah okulda görev yapan diğer öğretmen ve öğrencilerle tanışacak olan Özlem'di fakat bana ne oluyordu? Gelde söz geçir işte, hiç durmadan çalışan kafaya. Gece uykuya dalarken içinde garip bir heyecan...
Sabah uyandım; ne giymiştir acaba! Derken; o saatten sonra ben oldum Özlem. Arabaya bindiğimde ne çalan müziği duyabiliyor, ne de önümdeki görüntüleri net algılayabiliyordum. Neredeyse; heyecanlı olduğumda her zaman bulanan gözlerim okula varana kadar açılamadı. Yol boyunca bir tarafım; okula ilk defa giden bir çocuğunki gibi heyecanlı, sus pus. Bir yanımsa öğrenciler karşısında ne diyeceğini, nereden başlayacağını bilememezlikle gelecek olan ani ağlama isteğini bastırmaya çalışıyor. Dört yıldır çocuğumu bırakıp ayrıldığım okul bahçeleri oldu. Bu defa koşarak kaçmak istiyorum, göreve başlayacağım okul bahçesinden. Bu duygular içinde allak bullakken beni karşılayan okul müdürüyle sınıfa gidiyorum. Aman Allahım; ufacıklar, merakla bana bakan gözler...Şimdi şuracıkta çöksen sandalyeye başlasam ağlamaya. Desem ki: '' Korkuyorum. Biliyorum yarın geçmiş olacak ama bugün çok korkuyorum çocuklar. Bugün ilk gün. Keşke annem getirmiş olsaydı da bekliyor olsaydı beni okul bahçesinde.''. Derken; içlerineden biri kalkıp gelse yanıma dese ki: '' Herşey çok güzel olacak.''. Hatırlatsa bana uzun zamandır içimde biriktirmiş olduğum sevgiyi, bilgiyi, sabrı...
Bu düşüncelere dalmışken baktım ki kendi iş yerimdeyim. Evetttt! O ufacık, meraklı gözlerin karşısında değil, masamda bilgisayarımın başında ve güvendeyim.
Daha bitmedi: akşam Özlem'le yaptığımız telefon konuşmasında; bunların hiç birini yaşamadığını, sanki daha dün dersten çıkmışcasına rahat olduğunu öğrendim. Anlayacağınız o ki; ben kendi kendime dünden beri boşu boşuna sarıp durmuşum düşünceleri kafamda...
Herşey daha güzel olacak. Nice güzel başlangıç, nice güzel ilk lere...
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder