Boşlukta uçuşup duruyor kelimeler. Uzanıp birini yakalamak istiyorum. Bir türlü başaramıyorum. Dönüp duruyorlar. Kulaklarımda uğultuya dönüşen seslerini duyuyorum. ‘’ Yeter susun! ‘’ diye bağırıyorum, sesim çıkmıyor. Bir kâbusun tam ortasında olmalıyım diye geçiyor aklımdan.
Yalnızca güzel, sevgi dolu olanlarını istiyorum. Güvenle sarıp sarmalayanlarını. Öfke saçan, paramparça edenlerini değil. Hiç sevmedim ben yürekte biriktirilip, kök salmalarına, dallanıp budaklanmalarına izin verilmiş öfke sözlerini. Dilden dökülürken kapatırım kulaklarımı. Sağır olup öylece bakmak isterim. Gerçi o yüzler görülesi de olmazlar ya.
Ne kadar kavga edersem edeyim sevmediğim öfke beni de sarıp sarmalar zaman zaman. Ama izin vermem sonuna kadar, ‘’ Hiç ‘’ kalana kadar içimden çıkmasına. Nasıl, nereden geldiğini bilmediğim bir ayna gelir, duruverir karşımda. Tam burnumun dibinde. Ve aksimi görürüm aynada. Gözleri ben gibi bakmayan, dili ben gibi konuşmayan, elleri ben gibi dokunmayan beni. İşte o an da susar dilim. Öfkemde hızla kaçar bilmediğim, bilmekte istemediğim yerlere. Utanır çünkü. Benden, gerçekliğimden utanır.
NOT: Hazırlığını yaptığım öyküden alıntıdır.
ÖZGÜR TAMŞEN YÜCEDAL
2 yorum:
Çok kadar güzel anlatmışsın, yazdıklarını aynen hissediyorum, Kayra'nın tam tersine bilincimi yaşatmak için öfkemi öldürmeye çalışıyorum ben. Kimilerine göre suskunluğum, hatalarımı gönüllü kabullenişim olarak yorumlanabilir. Oysa onları kırmaktansa, tüm önyargıları, isnat edilen tüm suçları başım gözüm üstüne kabul ediyorum. Bedeli yalnızlık olsa dahi, tüm aynalarla barışık yaşamayı tercih ediyor, sevilmemeyi, yalan sahnelerde rol almamayı göze alıyorum. Yazı beni çok etkiledi, biliyorum ki öfke değil üzüntü benim ki. Hayalkırıklıklarıyla dolu bir gelecekte, kendime mutluluklar diliyorum. Seni çok seviyorum...
İçinde çok güzel şeylerin olmasını dilediğim o gelecek suskun suskun, ''başım gözüm üstüne'' diye diye geçecek bile olsa ben de kendime seninle beraber mutluluklar diliyorum.
Yorum Gönder